มนเทียร

น. มาจากบาลี มนฺทิร,  จากสันสกฤต มํทิร, ไทยใช้เป็น มณเฑียร ; บ้านที่อยู่; ที่อยู่ทั่ว ๆ ไป ; ที่ประทับของพระราชา หรือพระมหากษัตริย์

n. dwelling  house ; abode ; dwelling in general ; king’s palace